Sien, ben je Collab gaan zien?
Ik hoop van wel, want dan ben je ten minste een beetje mee met waar ik het over ga hebben. Je zegt dat de toneelstukken je niet hebben geraakt. Voor de drie zusters van Chekhov is dat nog wel te begrijpen, want dat was “gewoon” een klassiek toneelstuk, waar wel meer mensen een afschuw van hebben. Maar dit weekend zag ik Collab en om eerlijk te zijn, dat toneelstuk heeft me geraakt.
Maar niet op de positieve manier. Ik heb mij de hele voorstelling geërgerd aan allerlei aspecten. Het plot, het einde, de clichés, allerlei kleine typische-toneelschool-trucjes die duidelijk zichtbaar waren,... Hier is het ding: ik heb mij de hele avond lang moeten verdedigen en zeggen waarom ik het slecht vond. Sien, geloof mij, als mensen vinden dat iets goed is, is het verdomd moeilijk om er tegen in te gaan. De hele avond lang ben ik feitelijk intensief bezig geweest met de voorstelling: met redenen vinden waarom het slecht was (op een beschaafde wijze natuurlijk) en wat tegenargumenten waren op zaken die mijn tegenspelers opperden.
Bezig zijn met dat toneelstuk zorgde ervoor dat het zich ging innestelen. Ziezo, het heeft me geraakt.
Het klinkt natuurlijk zeer futiel, maar een toneelstuk kan ook op negatieve wijze indruk maken. Misschien is het ook een kwestie van openstaan. Als je zegt dat elk kunstwerk hetzelfde is, heb je deels gelijk want er zijn verbanden te vinden tussen alle kunstwerken (hetgeen Hegel dan Geest noemt), maar elk kunstwerk is ook verschillend. De betekenis is verschillend, de opzetting is verschillend. De kunst is om elk kunstwerk te zien als een aparte creatie (zoals je alles om je heen niet per se moet zien als een simpele hoop atomen die volgens een bepaalde orde gerangeerd zijn). Hetzelfde geld voor toneelstukken, ook al is dat voor mij medium dat mij minder snel treft of aanspreekt qua kunstfilosofie en esthetiek. Een regisseur legt vaak zijn ziel in het toneelstuk en als het goed is, komt dat ook wel echt binnen. Het is een project dat vaak door tientallen mensen wordt gedragen en daar zie ik de schoonheid al van in. Iedereen heeft er vertrouwen in.
Als je kan opgaan in een verhaal of tenminste hetgeen je ziet en hoort; als je de scherpe zinnen, de poëtische stellingen kan onderscheiden, de geniale opbouw en symboliek kan doorzien, dan raakt een toneelstuk je diep.
Een concrete tip: mocht het inderdaad een probleem van motivatie en "het-moet-voor-school" zijn, moet je echt eens proberen met een paar vrienden naar een toneelstuk gaan. De Zomer Van Antwerpen komt er aan en daar is werkelijk van alles te zien. Ik neem je er graag naar mee. Pas wanneer je verrast wordt, doorbreek je het alledaagse en wordt je anima minima aangesproken (denk ik toch) en dat gebeurt wel. Ooit.
Nu moet je gewoon een ticket kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten