Nu wordt er ons gevraagd een afsluitende post te schrijven. Het is nu 1 uur na middernacht en het voelt effectief aan als een afsluiter. Als ik zo terugkijk op de blog die nu bijna voltooid is en mijn map vol onleesbare notities, vol teksten met onderstrepingen en verklarend pijltjes, vol uitgeprinte powerpoints, kan ik moeilijk ontkennen dat ik mij maar weinig heb beziggehouden met de module. De herinneringen aan onze bezoekjes aan de !Kunsthumaniora, de talrijke culturele activiteiten, de lessen, ze zijn er allemaal, in mijn herinneringen.
Ik ga eerlijk zijn, ik heb veel uitgesteld. Op het moment dat de filosofen zich opstapelden, andere vakken kwamen aankloppen en er alweer een zondag was opgegaan aan één of andere tijdrovende activiteit, was het moeilijk om mij nog aan de blog te zetten. Dat is ook de reden waarom we allemaal zo ontevreden zijn over de postsysteem. Het werkte niet echt omdat we er niet constant op bezig waren en niet constant in discussie gingen over filosofische onderwerpen. We kònden het, maar we deden het niet. Wel eventjes duidelijk stellen, ik beschuldig hier niemand, en bovendien, nu kunnen we moeilijk terug. Ik ben zelf een chronische uitsteller dus misschien waren blogs al bij voorbaat gedoemd om te mislukken. Toch is het een goed idee, en het heeft zeker wel potentieel. Het was vooral een unieke ervaring en daar ben ik blij om.
Als we het nu hebben over de opgedane ervaring, mag ik tevreden zijn. Ik heb een zeer ruime introductie gehad tot de kunstfilosofie. Ik heb me moeten verdiepen in een stuk of zeven filosofen. Ik een tiental culturele activiteiten geweest. Qua “kunstinput” mag ik echt wel tevreden zijn. Dat is ook wat ik altijd zo heb geapprecieerd binnen de module filosofie: je vloekt er het hele jaar lang op en soms heb je echt spijt van je keuze, maar eenmaal het werk gedaan is, ben je zo blij dat je je hebt ingeschreven. De opgedane ervaring van vorig jaar is dit jaar zo nuttig gebleken —ook als speelt serendipiteit zeker wel een rol. Serendipiteit is sowieso leuk; je ontdekt nieuwe verbanden en je beseft elke keer hoe weinig je weet. Deze twee jaar filosofie zullen dit warrige hoofd niet zomaar verlaten.
Als we nu concreet kijken naar de filosofen en kunstfilosofie op zich, merken we dat kunst eigenlijk niet is veranderd; ze is niet anders dan toen ik er tijdens het schrijven van de eerste blogpost over nadacht. Ze is breed en kent zo veel verschijningsvormen. Ze leent zich tot iedereen die er open voor staat. Ze neemt de juiste, opportune vorm aan. Ze is overal en nergens, ze is opgang en ondergang. Ze is cyclisch en dialectisch. Vandaar ook het gefragmenteerde landschap binnen de filosofen.
Sommigen zeggen dat de kunst een aantal problemen heeft, anderen bewegen juist het tegendeel. De filosofen gaan op elkaar voort of gaan juist tegen elkaar in. Iedereen kan zich uitspreken over kunst, maar niets moet.
Dat is goed, zo moet kunst ook zijn. Bruisend en overal tegelijk. Ze moet problemen en paradoxen bevatten en ze mag ook complex zijn. Ze laat zich niet zomaar een etiket opplakken. Voor een kind is ze simpel en onbegrijpelijk, voor de kunstenaar is ze soms als een sneeuwstorm. Je ziet nog geen meter vooruit, maar tegelijk verdwijnen je voetsporen achter je. In elke richting kan je uitrennen, het maakt toch al niets meer uit. De keuze is aan jou. Je moet alleen wel vooruit, want te lang blijven stilstaan betekent een koude, trage vriesdood. Vul het doek, schilder, boetseer de klei! Speel, acteer, zing! Voorwaarts kunstenaar! Ga mee met die energetische stroom van het leven.
Ik sluit af met het manifest van het kunstenaarsduo Gilbert & George, waarvan ik vond dat zij de meest elegante was:
“De echte rol van kunst is om nieuwe manieren van begrip en vooruitgang (Progress and Advancement) te brengen. Elke persoon op aarde is het er over eens dat er plaats is voor vooruitgang."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten