Merryl, je hebt eigenlijk een terechte kritiek geformuleerd op de methodologie van Gadamer. De hermeneutici (?) noemen dit dan ook de hermeneutische cirkel. Je kan onmogelijk alle elementen onderzoeken om op basis daarvan een (in het geval van verstaan) interpretatie te kiezen. Je slaagt er niet alleen niet in om oftwel de tekst enkel als geheel te begrijpen oftwel enkel in kleine stukjes, maar je komt telkens uit bij nieuwe teksten en definities, die telkens op eigen beurt vragen om verstaan te worden. Is dit niet altijd het probleem? Je probeert, in ons geval, een definitie van kunst vast te stellen. Vervolgens raak je verstrikt in een moeras van zich steeds verder verwijderende definities. Je moet cultuur verklaren, mens, verstand, gedrag, omgeving, universum, tijd en ga zo maar door. Daarom is beroep doen op andere teksten, andere gedachtengangen zo handig. Je kan zeggen: "deze filosoof zei dit en die filosoof zei dat" en daarmee los je het probleem van de vertakking op.
Daar zijn ze toch maar goed voor, die filosofen.
Nu waar de hermeneutiek goed voor is, is dat ze vaak oproept tot een ontologisch proces van bepaalde zaken. We zagen in de les de ontologie van een kunstwerk en dat heb je hier voor en stuk ook toegepast op Le Chicon. Knap!
Wat ik heb geapprecieerd bij Gadamer, is dat hij ons een goede omschrijving van het kunstwerk heeft gegeven. Het is een intrinsiek onderdeel dat ons in staat stelt de kunst als geheel beter te begrijpen. Ik weet niet of je dat gevoel ook hebt gehad.
In elk geval weet ik één ding zeker: hermeneutiek heeft zijn nut zeker, maar het blijft (zoals in mijn post over Gadamer) een nogal vage tak binnen de filosofie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten